Okładka znanej książki Michała Jagiełły.
Kilka tygodni temu, na stronie jednego z najambitniejszych projektów literackich obecnego czasu (blog internetowy tutaj), wśród wpisów o książkach noblistów czy wybitnych pisarzy z Polski i zagranicy wymieniono także książkę „Wołanie w górach” Michała Jagiełły. Napisano tak:
„W najbliższą sobotę w centrum duchowości Honoratianum w Zakroczymiu odbędzie się spotkanie autorskie Michała Jagiełły, poświęcone głównie jego znanej książce „Wołanie w górach”.
Izabela Mikrut pisała o książce „Wołanie w górach”: „Michał Jagiełło buduje opowieść, która jest niczym kronika wypadków. To przegląd (zbyt często śmiertelnych) wypraw kończących się wezwaniem GOPR-u. Obok zupełnie niegroźnych przygód – zabłądzenia w górach, braku orientacji, nagłej zmiany warunków pogodowych na szlaku – są tu też opisane górskie tragedie. Niektórzy w obliczu niebezpieczeństwa przyspieszają, bywa, że nieświadomie, własną śmierć. Inni zachowują zimną krew i potrafią znaleźć w sobie siły potrzebne do przeżycia. Jedni giną na turystycznym szlaku, gdy poddają się psychicznie, inni – uwięzieni w ścianie, cierpliwie czekają na ratunek. Jagiełło przy okazji opisywania kolejnych interwencji Pogotowia, ocenia postawy ofiar, próbuje wyznaczyć schemat postępowania oddalającego widmo zgonu. Zastanawia się, co było przyczyną dramatów – i jak można było ich uniknąć. Przedstawia najbardziej „oblegane”, a więc i sprzyjające wypadkom miejsca w Tatrach: w kolejnych rozdziałach prezentuje wypadki na Giewoncie i Rysach, przegląd „księgi wypraw” TOPR-u uzupełniając o analizy zachowań oraz decyzji ratowników. Autor łączy w tym jednym tomie różne poetyki: jest to z pewnością kronika wypadków w Tatrach, dzieło naukowe, miejscami reportaż (czy zbiór reportaży), ale i historia o wysokim stopniu świadomości autotematycznej”.
Michał Jagiełło ratownik TOPR, pisarz, poeta, eseista, publicysta. W jego twórczości częste są motywy górskie.
Ukończył UJ na wydziale polonistyki, pracę magisterską pisał na temat: Tatrzańska literatura turystyczna. W trakcie studiów był aktywny w Zrzeszeniu Studentów Polskich.
W latach 1964–74 mieszkał w Zakopanem. Brał udział w ponad 250 wyprawach ratunkowych. W 1972 został naczelnikiem Grupy Tatrzańskiej GOPR pełnił tę funkcję do 1974 roku.
Pod koniec 1974 roku wyjechał z Zakopanego do Warszawy, w stolicy zajął się m.in. publicystyką i twórczością literacką. Od jesieni 1989 przez 8 lat piastował w kilku kolejnych rządach funkcję wiceministra. Od 1998 do marca 2007 dyrektor Biblioteki Narodowej.
Od lat prowadzi zajęcia w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego (mniejszości narodowe w Polsce).”
Cieszymy się z tego wyróżnienia, gdyż potwierdza to tezę o kuturotwórczej roli tematyki górskiej i odpowiada pierwszemu (i częściowo drugiemu i trzeciemu) członowi naszego oddziałowego hasła „Góry w kulturze, nauce i na szlaku”.
Jednocześnie przypominamy, że Oddział prowadzi sprzedaż dotychczas wydanych staraniem PTT książek, takich jak „wysokogórska” biografia „Księga gór i budowli Macieja Mischke”, esej „Kutura i natura” Jana Gwalberta Pawlikowskiego czy znakomite do czytania (także przez młodzież) książki Bartłomieja Grzegorza Sali które na tej stronie – bądź w „Pamiętniku PTT”, „Co Słychać” i czasopismach innych oddziałów – przybliżaliśmy i recenzowaliśmy.
Do zobaczenia po wakacjach!
Doktorek