Nasza grupa przy Zapytajniku

Stoję pod skalną ścianą z liną przywiązaną do uprzęży, zamocowaną gdzieś tam w górze kilkanaście metrów nade mną. Nie, nie jestem skazańcem, tylko chcę sprawdzić, ile jest we mnie z pająka, potrafiącego pokonać pionowe gładzizny. Niewiele. Wciąż się uczę. Po kilku metrach wznoszenia się w górę mięśnie rąk twardnieją. Szukam stopni i chwytów. Cały mój świat zamyka się teraz w najbliższych dwóch metrach kwadratowych skały. Rośnie poziom adrenaliny, pomimo tego, że partner wspinaczkowy i lina daje poczucie bezpieczeństwa. Oddech przyspiesza, czuję, że z emocji zaschło mi w gardle. Nagle zauważam ruch na skale. To mała szara ropucha. Co u licha ta żaba – alpinistka tu robi? I to bez asekuracji! Odprężam się przez chwilę. Teraz byle szybciej i wyżej, bo mięśnie są coraz słabsze. Wreszcie koniec drogi. Ulga i satysfakcja. Głęboko oddycham. Czuję zmęczenie, chociaż to było tylko kilkanaście metrów drogi.

Wrześniowa niedziela zapowiadała się pogodnie. Niewinny SMS Witka: „a może by tak w skałki?” – wywołuje zainteresowanie ośmiu osób, w tym jednej ośmiolatki. Jedziemy do Będkowic, skąd żółtym szlakiem podążamy w kierunku Doliny Będkowskiej. Zajmujemy stanowisko przy wapiennym ostańcu zwanym Zapytajnikiem, ulokowanym dość wysoko na wschodnim stoku głównej doliny. Zakładamy uprzęże, a potem zadzierając głowy do góry oceniamy trudności przejścia określonej drogi. Śledzimy poczynania naszego skałkowego mentora Jacka, który jako pierwszy mierzy się z pionowymi, mniej lub bardziej urzeźbionymi ścianami.

Wszyscy po kolei próbujemy sił na drogach o różnym stopniu trudności. Nawet ośmiolatka chce się wspinać. Zgadnijcie, ile osób pomaga założyć jej prowizoryczną uprząż z taśm i karabinka? Cztery, a reszta bacznie obserwuje.

Po zmaganiach z Zapytajnikiem przenosimy się stromym żlebem pod Rogatą Skałę, aby znów postawić sobie nowe wyzwania i pomęczyć głównie mięśnie przedramion. Następnego dnia będą bolały, ale umiejętności nabyte w czasie wspinaczki skałkowej procentują w górach wysokich.

M.D.