Co roku też w każde sierpniowe święto Matki Boskiej Zielnej całe Podhale szło w góry. Szli górale starzy i młodzi. Szły dzieciska, baby, chłopy. Jedni pieszo, inni na wozach, traktorach, przyczepach. Szli taternicy, turyści, letnicy, wczasowicze. Szli pod Turbacz do drewnianej Kaplicy Papieskiej na mszę. Na mszę i na naukę.
Uczył życiowej mądrości. Jak żyć, jak zwyciężyć i jak przetrwać. Wpajał, że przetrwanie nie będzie takie łatwe - co sprawdziło się wkrótce. Może te jego czarne przewidywania przyszłości były przyczyną, że wielu się z nim nie chciało się zgodzić w żaden sposób.
Z Podhalem i góralami związany był od dawna. Wychowany w Łopusznej w ciągu swego życia wrósł w pejzaż tej podtatrzańskiej, góralskiej ziemi, pokochał ją i docenił jej nigdzie w Polsce na tak wielka skale nie spotkane wartości. Zakochany po uszy w góralszczyźnie, rzec by można wzorem ludzi epoki doktora Chałubińskiego "po młodopolsku", jako następny po Władysławie Orkanie dbał o to, by kultura góralska nie zaginęła w dobie tak szybko dziś postępującej amerykanizacji, globalizacji. Stale napominał by naród pielęgnował swe dawne obrzędy i zwyczaje, aby przetrwały one dla następnych pokoleń.
Umiłował ten lud prosty, szczery, otwarty i odważny. Zdawał się nie dostrzegać wad i przywar, które w mieszkańcach podtatrzańskiej dziedziny występowały nader licznie. Pokochał tę dzikość serca i tak ważną w tych latach ślebodę. Nie rozstawał się z książkami Tetmajera, z nich to czerpał wartości pięknej, góralskiej gwary. Muzyka góralska, ostra i harda sprawiała, że ożywiał się na jej dźwięk. Dlatego z ochotą i często przysiadywał przy muzykantach. Jego to zasługą było, że kapela góralska w czasie liturgii mszy św. przygrywała w kościołach na Podhalu.