Początek Wielkopiątkowej Drogi Krzyżowej w Jurkowie

Wielkopiątkowa Droga Krzyżowa na Mogielicę nie jest zwykłą wycieczką. To wspólnota drogi i wspólnota krzyża. Tu w modlitewnym skupieniu podążamy w górę, bliżej Boga. Tu przeżywamy cierpienie Chrystusa. Tu myślimy o swoich słabościach i o kruchości życia. Tu modlimy się o miłosierdzie dla nas wszystkich.

Krzyż. Każdy go niesie. Krzyż cierpienia fizycznego, krzyż trosk, niepokojów, lęków o siebie i bliskich, ciężar pracy ponad miarę, krzyż niesprawiedliwego osądu, brzemię odpowiedzialności, krzyż samotności. I oto stajesz Ty, który wszystko zniosłeś do końca. Bądź z nami, wraz ze swoją Matką, która stała pod krzyżem i patrzyła na Twoją śmierć.

Nie byłoby zmartwychwstania bez ukrzyżowania. Czytaj dalej →

Ruszyliśmy w Tatry, gdzie wiatr w skały skowyta,

Nasza grupa w Dolinie Starorobociańskiej

z nadzieją, że w górach nas krokus powita.
Przed nami stał Ornak jak książę z kamienia,
Szedłem ku niemu — pełen natchnienia

Sto wiatru na licznik! A w duszy westchnienie,
Śnieg świstał po grani z dzikim uniesieniem,
Raki trzeszczą w lodzie, kark czuł napięcie,
Wpadłem nogą w zaspę- ciche przeklnięcie.

Choć śnieg po kolana, choć tchu coraz mniej,
Upadek zaliczył tu każdy w ten dzień,
Zuchwale, bez cienia zwątpienia,
Brnęliśmy przez zaspy przy wietrznych śniegach.

Wiedzieliśmy wszyscy: już czas zejść z tej grani
Do miejsca, gdzie ściany są ciepłe – okryte deskami.

Choć droga daleka i ścieżka złośliwa
Musiałem się napić wybornego piwa.
Z pianą jak śniegowa czapa na trasie.
Smak malin uraczył mnie na tarasie.
I chociaż wciąż w butach mieliśmy lawiny,
To w sercu — zwycięstwo! I błysk słońca na szczycie równiny.

M.M.

Czytaj dalej →

Nasza grupa na Makowskiej Górze
fot. Jacek Dindorf

W góry, nawet te najniższe znów powróciła zima, przecież mamy dopiero połowę marca (w Tatrach trzeci stopień zagrożenia lawinowego). W Zembrzycach powitał nas 1 stopień na plusie. W 9-osobowym składzie ruszamy nieznakowanymi ścieżkami w stronę Mioduszyny. Na dole – przedwiośnie całą parą – błoto okrutne. Dość szybko nabieramy wysokości, las robi się dwukolorowy, czarno-biały.

Na Mioduszynie znajdujemy wiatę i komfortowe miejsce biwakowe dla 1 osoby (ostrożnie, jesteśmy w lesie). Tu wkraczamy na niebieski szlak i odtąd prawie cały czas podążamy już za różnokolorowymi znakami. Wyjątek stanowi osiedle Makowska Góra, gdzie znów opuszczamy znakowany trakt i w zimowej scenerii wędrujemy na najwyższy punkt naszej trasy, który wedle tabliczki na szczycie znajduje się na wysokości 648 m n.p.m. Czytaj dalej →

Startujemy

To już nie pierwsza wycieczka naszego Koła w najbliższe czeskie góry. Na tegoroczną trasę, której celem były szczyty w otoczeniu miejscowości Řeka wybrało się 17 osób – całkiem sporo. Trasę tę można by nazwać kolorową i to nie ze względu na barwy przyrody, bo to nie ta pora roku, ale z powodu często zmienianego koloru szlaku.

Zaczynamy od 400-metrowego podejścia żółtym, a następnie zielonym szlakiem na szczyt Ropička, leżący tuż obok, a właściwie powyżej szlaku. Przy stojącej tuż pod szczytem Chacie Ropička robimy pierwszy postój, w trakcie którego obchodząca urodziny Natalia otrzymuje od nas symboliczny torcik. Pijemy Piccolo i śpiewamy 100 lat. Czytaj dalej →

Nasza grupa na Hali Boraczej

Jak co roku na początku stycznia, w święto Trzech Króli, wybieramy się na pierwszą w nowym roku wycieczkę. Tym razem padło na widokową trasę w Beskidzie Żywieckim.

Zaczynamy z Żabnicy, skąd nieco zaśnieżonym wąwozem ruszamy w górę, w stronę pierwszego z trzech schronisk – na Hali Boraczej. Rozległy widok na szczyty Beskidu Śląskiego i Żywieckiego towarzyszy nam podczas odpoczynku obok schroniska. Czytaj dalej →

,,Wolność w pięciu zmysłach”

Wolność
Pachnie jak wdech na szczycie góry i dym z ogniska w mroźny wieczór,
Smakuje jak gorąca herbata na zimnym śniegu lub jagody zebrane prosto z krzaka,
Brzmi jak szum wiatru wysoko w koronach drzew, jak cisza przerywana tylko biciem serca,
Wygląda jak bitwa na śnieżki w wieku, w którym już „nie przystoi” i ślady butów w świeżym śniegu,
W dotyku jest jak ogrzewacz do rąk położony na zmarznięte palce oraz lodowata woda strumienia, budząca zmysły.

Nasza grupka na Kamionnej

Wolność
To być tu i teraz, bez myśli o czasie,
To biec z górki, zapominając o ciężarze plecaka.
To zrozumieć, że wszystko, czego potrzebujesz,
Jest w tym momencie. W górach.

N.M.

.

Czytaj dalej →

Nasza grupa w drodze na Tatry

Tatry – najwyższe polskie góry mają swoją zakopiańską Jaszczurówkę. Z kolei Beskid Mały czyli górskie gniazdo najbliższe oświęcimianom ma również swoje Tatry i swoją Jaszczurową. Jej nazwa (podobnie jak Jaszczurówki) pochodzi od salamander, zwanych niegdyś przez górali „jaszczurami”. Z tej to beskidzkiej miejscowości wyruszyliśmy 11 listopada 2024 r. z biało-czerwoną flagą na ścieżki i bezdroża malowane jesiennymi barwami.

Aby wyjść na Tatry (oznaczone na mapie turystycznej jako szczyt o wysokości 433 m n.p.m.) nie potrzebowaliśmy dużo czasu. Bez szlaku szybko dotarliśmy na miejsce, w którym dziki miewają swoją kryjówkę. Czytaj dalej →

Na zejściu z Krzyżnego

Jubileuszowa, dziesiąta edycja rajdu, organizowanego przez oświęcimskie Koło Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego miała wyjątkową rangę, bowiem w dniach 11-13 października 2024 r. gościliśmy w Tatrach Wysokich z noclegami w dwóch tatrzańskich schroniskach: na Hali Gąsienicowej i w Dolinie Pięciu Stawów Polskich.

Piątkowa pogoda nie nastrajała optymistycznie. Około godz. 13, kiedy ustąpił deszcz, większość 17-osobowej grupy uczestników rajdu wystartowała z Brzezin Doliną Suchej Wody. Podczas gdy maszerowaliśmy na Wielki Kopieniec, spowity we mgle, nasz kolega Jacek sprawdzał warunki na szlaku po obu stronach przełęczy Krzyżne, na którą mieliśmy wspiąć się następnego dnia. Czytaj dalej →

Z ogromną przyjemnością informujemy, że w dniu 5 października 2024 r. został uroczyście przypieczętowany mariaż Koła PTT w Oświęcimiu z Oddziałem w Krakowie w osobach Ani Stramy (K/Oświęcim) i Marcina Kolonko (O/Kraków), którzy zawarli sakrament małżeństwa. Uroczystość miała miejsce w salezjańskim kościele Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Oświęcimiu.

Nowożeńcom: Ani i Marcinowi na wspólną drogę życia życzymy po staropolsku: Szczęść Boże, a na wspólne z nami wędrowanie wielu pięknych wrażeń na górskich szlakach.

Podejście na Południowy Groń

W niedzielny poranek, jeszcze przed wschodem słońca, wyruszamy na Słowację. Mała Fatra jest celem naszej pierwszej jesiennej wycieczki.

Niskie chmury przysłaniają szczyt Wielkiego Rozsutca (Veľký Rozsutec – 1609 m n.p.m). Licząc, że chmury rozwieją się w ciągu dnia, decydujemy o wyborze kierunku trasy. Idziemy najpierw niebieskim szlakiem prowadzącym do Chaty na Grúni. Po krótkim odpoczynku w schronisku, zaczynamy strome podejście na Południowy Groń (Poludňový Grúň 1460 m n.p.m), na którego szczycie, na szczęście tylko na chwilę, wchodzimy w chmury. Czytaj dalej →

Nasza grupka na przełęczy Prislop

Na skraju Tatr Zachodnich wznosi się charakterystyczny szczyt, utworzony z wapiennych skał, które w słoneczny dzień wyróżniają się bielą, zaś przy zachmurzonym niebie stają się siwe. Ten „staruszek” tatrzański czyli Siwy Wierch stał się celem naszej letniej wycieczki, spędzonej w kameralnym gronie. Tym razem chcieliśmy poznać trasę z Bobrowieckiego Wapiennika (słow. Bobrovecká Vápenica). Jest ona o 4 km dłuższa niż z Wyżniej Huciańskiej Przełęczy. Trzeba na niej pokonać o 300 m większą różnicę wzniesień, za to jest łatwiejsza technicznie. To trasa bardzo spokojna, wolna od tłumów, oblegających popularne fragmenty Tatr. Czytaj dalej →

Skąpani w drodze na Wielką Raczę fot. Wojciech Zięcina

Nasza letnia wycieczka wokół fragmentu granicy polsko – słowackiej miała początek i koniec w Rycerce Górnej obok kaplicy pw. św. Józefa. Prowadziła najpierw nieznakowanymi ścieżkami przez Jaworzynę i Magurę, a potem spokojnymi w wakacyjnej porze szlakami przez Kikulę, wieś Oszczadnica (słow. Oščadnica), Chaty na Rači, by osiągnąć kulminację na Wielkiej Raczy.

Letnia, gorąca aura nie przestraszyła 8 śmiałków (albowiem preferujemy raczej klimat umiarkowany) zmierzyć się z trasą liczącą 21 km i 1200 m przewyższenia. Dzielnie i z uśmiechem znieśliśmy nie tylko kąpiel butów i skarpetek w mokrej trawie po nocnych i wczesnoporannych opadach deszczu, ale również kąpiel całego ciała w solance własnej produkcji i gorącą kąpiel słoneczną. Brawo my!

M.D. Czytaj dalej →